Sede electrónica

Traducción automática

El presente sitio Web está traducido a varias lenguas españolas oficiales en sus respectivos territorios, de conformidad con lo establecido en el artículo 3 de la Constitución Española de 1978 y sus Estatutos de Autonomía.

Las lenguas son el catalán, el euskera, gallego, valenciano, inglés y francés. Se advierte que, con carácter general, puede existir un desfase entre la versión en castellano y en las otras lenguas, derivado del proceso de traducción a las mismas.

Traballar en España

Catálogo de publicacións da Administración Xeral do Estado

http://publicacionesoficiales.boe.es

Edición realizada polo Servizo Público de Emprego Estatal
Condesa de Venadito, 9 . 28027 Madrid

NIPO PDF: 120 - 21 - 014 - 8

Actualizada a xaneiro 2021

Índice

España é un país soberano, membro da Unión Europea, constituído en Estado de dereito social e democrático e cuxa forma de goberno é a monarquía parlamentaria. O seu territorio, con capital en Madrid, está organizado politicamente en dezasete comunidades autónomas e dúas cidades autónomas.

Ten unha superficie de 505 940 quilómetros cadrados.

Idioma

A lingua oficial en todo o territorio é o español ou castelán. En varias comunidades autónomas comparte a oficialidade con outras linguas como o éuscaro, o catalán, o galego ou o valenciano nas súas respectivas áreas xeográficas.

A poboación

En España vivimos aproximadamente 46,5 millóns de persoas.

A densidade media de poboación é de 92 habitantes por quilómetro cadrado.

Divisa

A unidade monetaria vixente é o euro.

Tempo

España ten unha diversidade de climas; as temperaturas dependen da época do ano e das distintas rexións. Predomina o clima mediterráneo temperado.

No centro da península prevalece o clima continental con baixas temperaturas no inverno, altas no verán e precipitacións irregulares.

Na costa cantábrica e en Galicia hai un clima oceánico con abundantes precipitacións ao longo do ano, especialmente no inverno, e temperaturas frescas.

As illas Baleares, Ceuta e Melilla teñen temperaturas suaves no inverno e calor no verán con poucas precipitacións.

As illas Canarias son de carácter subtropical, con temperaturas cálidas durante todo o ano e poucas precipitacións.

A hora

Península e Baleares: GMT +1 / Canarias: GMT.

Chamadas telefónicas

O código internacional de España para chamar desde o estranxeiro é o 34, e despois o número, composto por nove díxitos.

Vida social

A vida social en España é moi importante. A familia e os amigos forman parte do núcleo vital da maioría dos españois. Nas relacións sociais adóitase manter unha actitude e linguaxe informal e espontánea. O contacto físico é frecuente nos saúdos, con bicos e apertas, o que pode sorprender a quen nos visita por primeira vez.

O horario habitual para xantar é de 13:30 a 15:30, e para cear, de 21:00 a 23:00, moito máis tarde do habitual no resto de Europa. É habitual saír a cear cos amigos, especialmente os fins de semana.

España ten unha gran tradición de vida nocturna. A hostalería é un dos sectores máis dinámicos da economía española.

Aínda que houbo fortes cambios nos últimos anos, a familia segue a ser o núcleo das relacións persoais e é moi importante. Manter lazos cos amigos tamén é moi importante.

Hai unha gran variedade de festas populares, algunhas delas de renome internacional, como San Fermín en Pamplona, as Fallas de Valencia, a Feira de Abril de Sevilla ou a Semana Santa.

A vida comercial é moi dinámica. O horario comercial adoita ir das 10:00 da mañá ás 20:00 horas. Nos centros comerciais, as horas adoitan ser máis longas.

Grazas ao bo tempo, está garantido un baño nalgunhas das mellores praias do mundo. Gustaríache, por exemplo, gozar do ambiente da Costa do Sol, mergullarte na Costa Brava ou coñecer as nosas localidades e vilas de pescadores? Os máis activos poden atreverse con todo tipo de deportes acuáticos.

Ademais das praias, en España hai opcións culturais para todos os gustos e petos. Se prefires bailar ao ritmo dos festivais, tamén atoparás moitos coñecidos internacionalmente.

Aloxamento

Atopar un apartamento a un prezo adecuado antes de chegar a España pode ser difícil, xa que os propietarios prefiren coñecer os seus inquilinos antes de asinar o contrato. Así mesmo, non é recomendable comprometerse a alugar un piso sen telo visto antes.

A busca adoita durar entre unha e tres semanas; o primeiro que hai que facer é familiarizarse cos distintos barrios que nos poden interesar e estudar as súas comunicacións.

Moitos apartamentos baleiros teñen un cartel de alugueiro na ventá ou no portal. Moitos pisos non se anuncian, a información transmítese de boca en boca porque os propietarios prefiren ter inquilinos coñecidos.

Podes usar sitios web especializados, taboleiros de anuncios e moitos xornais e revistas locais que teñen unha sección inmobiliaria na que se ofrecen casas de alugueiro con listas ben organizadas.

Hai axencias inmobiliarias de venda e alugueiro de propiedades; o prezo dos seus servizos pode ser o equivalente a un mes de alugueiro. Os servizos de busca de habitacións son máis activos e custan un pouco menos; cobran unha cantidade por adiantado e tentan atopar un piso que cumpra os requisitos.

Unha vez atopado un lugar onde vivir, negociar o contrato de arrendamento adoita ser un pouco máis doado. Os contratos adoitan ter unha duración dun ano. Terás que lelo con atención e asegurarte de que todo está claro.

Se o contrato especifica un inventario, debemos comprobar que todo está no apartamento e que todos os electrodomésticos funcionan correctamente.

Os custos de subministración de auga, electricidade, gas e comunidade poden estar incluídos ou non no prezo do alugueiro. Non deixes de preguntar que gastos tes que pagar; a calefacción, por exemplo, adoita ser bastante custosa.

Canto ao depósito, a maioría dos propietarios piden un depósito dun mes e, ás veces, dous se o apartamento está amoblado. É preferible obter calquera acordo adicional por escrito.

Dado que o sistema xurídico español non ofrece moita protección aos propietarios, é moi común que estes soliciten garantías adicionais: se traballas, unha copia da nómina que garanta que gañas máis ao mes dos custos do alugueiro; se es estudante, unha carta do centro de estudos que acredite que tes os medios suficientes, ou incluso poden solicitar garantías adicionais como un aval bancario.

Hai outras opcións, como vivir cunha familia ou nunha pensión, nunha residencia ou colexio maior, que normalmente son máis baratas e máis flexibles canto aos períodos de alugueiro.

O mellor momento para buscar un piso en España é entre maio e xullo. Agosto complícase coas vacacións, e setembro adoita ser o peor mes, xa que é o regreso das vacacións e cando os estudantes comezan o curso. No Nadal normalmente non hai moita actividade no mercado inmobiliario.

Custo da vida

Os gastos básicos mensuais, como vivenda, comida, transporte, roupa e calzado, educación e recreación, para vivir en España poden variar segundo a rexión na que residas.

En xeral, o custo da vida nas grandes cidades españolas (Madrid, Barcelona, Valencia, Bilbao) adoita ser máis caro que noutras máis pequenas.

O salario mínimo en España, no ano 2018, era de 24,53 euros ao día ou 735,90 euros ao mes, ou 10 320,60 euros ao ano con 14 pagas.

O salario mensual dun profesional depende de factores como a idade, o nivel académico, a clasificación laboral, as prestacións sociais que ofrece o empresario e outros factores.

Para vivir en España cun nivel básico ou medio son necesarios aproximadamente 1500 euros ao mes. Esta cantidade estímase para unha soa persoa e inclúe comida, vivenda, servizos básicos (electricidade, teléfono, auga, gas), transporte, roupa e entretemento. As cifras son aproximadas e poden variar anualmente. Haberá que engadir uns 500 euros máis por cada neno.

O custo medio mensual da vivenda en alugueiro é de 600 euros ao mes, aínda que esta información pode variar moito segundo a zona e a cidade en cuestión.

Para ter unha primeira aproximación do custo da vida en España, ofrecemos algúns prezos dos principais alimentos e bens domésticos estimados en euros:

Supermercado: auga (1,5 litros) 0,5 euros, unha ducia de ovos 1,70 euros, un quilo de pan 0,93 euros, unha botella de 1 litro de leite 0,76 euros, unha botella de viño 4 euros, unha cervexa nacional (0,5 litros) 2 euros, unha cervexa importada (0,5 litros) 2,50 euros, patacas (1 quilo) 0,93 euros, arroz (1 quilo) 0,95 euros, tomates (1 quilo) 1,50 euros.

Restaurante: comida para dúas persoas 30 euros (con menú), un refresco 1,65 euros.

Roupa e calzado: uns zapatos medios 40 euros, un vestido en grandes almacéns 30 euros, uns vaqueiros 70 euros, unhas zapatillas deportivas de marca a partir de 60 euros.

Transporte: gasolina 1,20 euros, un abono mensual de transporte público 43 euros, un billete de ida e volta público 1,40 euros.

Internet: 6 Mbps, tarifa plana, cable e ADSL 35 euros.

Aloxamento: compra dunha vivenda nos suburbios 1600 euros metro cadrado, compra dunha vivenda no centro 2500 euros metro cadrado, alugueiro nos suburbios cunha habitación 420 euros, alugueiro no centro cunha habitación 560 euros, alugueiro dunha vivenda con tres habitacións nos arredores 600 euros, alugueiro dunha vivenda con tres habitacións no centro 900 euros.

Ocio: entrada de cine 8-10 euros, paquete de cigarros 5 euros.

Ligazóns de interese

España é, sobre todo, un mosaico de culturas heteroxéneas, respectuosas e populares. A vida cultural e social española é produto de múltiples influencias externas recibidas no transcurso da súa historia, de aí a súa gran riqueza e diversidade.

A súa cultura é moi rica e abarca todas as formas de expresión. Da literatura á pintura, da música á arquitectura, do teatro ás artes suntuarias.

O turismo cultural estase a converter nunha alternativa ao turismo de sol e praia, dada a riqueza e calidade dos seus museos, monumentos, festas e tradicións, así como exposicións e diversos eventos culturais. Como exemplo, diremos que España é un dos países máis ricos do mundo no relativo a patrimonio monumental, non en van é o segundo país con maior número de declaracións de Patrimonio Mundial da Unesco.

A arquitectura de España conformouse a partir de numerosas influencias, grazas, en gran parte, á súa diversidade histórica e xeográfica. Hoxe en día é unha combinación de influencias da antigüidade e do modernismo contemporáneo, un estilo que conta con moitos arquitectos famosos, coma o mundialmente recoñecido Antoni Gaudí.

O desenvolvemento da literatura española entrecrúzase co doutras tradicións literarias nas distintas rexións do país. O autor español máis coñecido é Miguel de Cervantes, que escribiu a famosa novela "Don Quixote da Mancha", a obra máis emblemática da historia da literatura española e un clásico fundador da literatura occidental.

A pintura en España variou moito ao longo da historia, dependendo en gran parte dos estilos e períodos artísticos (románico, gótico, Renacemento, manierismo, Barroco e modernismo). Algúns dos artistas españois máis valorados que contribuíron á cultura española e a melloraron son Velázquez, Murillo, Zurbarán, Goya, Picasso, Dalí, Sorolla ou Miró.

A música é unha parte fundamental da cultura e do folclore de España. Abrangue os diferentes estilos desenvolvidos nas diferentes épocas históricas.

España ten un inmenso legado histórico-artístico bibliográfico: é o terceiro país do mundo canto ao número de monumentos declarados de valor histórico mundial. Madrid reúne tres grandes museos con obras mestras da arte universal: o Museo do Prado, o Museo Thyssen-Bornemisza e o Museo de Arte Reina Sofía. O teatro e o cine español estanse a converter nunha referencia mundial, destacando os festivais de teatro de Mérida, Sagunto ou Almagro e os festivais de cine de San Sebastián, Málaga ou Valladolid.

A cociña xoga un papel importante na cultura española; un dos seus maiores atractivos é a riqueza e variedade dos seus produtos, con pratos que varían segundo a situación xeográfica e o clima. A longa historia de España trouxo moitas influencias culturais ao seu conxunto, levando a unha cociña que non só é deliciosa, senón tamén bastante única. Non podemos falar dunha cociña nacional, senón de varias cociñas rexionais.

Ligazóns de interese

O transporte en España caracterízase por unha extensa rede viaria, ferroviaria e de portos e aeroportos. O país ten a rede de vías rápidas máis longa (engadindo autovías e autoestradas) da Unión Europea e a terceira do mundo.

No tráfico aéreo hai un total de 52 aeroportos que moven máis de 200 millóns de persoas cada ano. Todas as principais cidades teñen aeroporto. O máis importante é o de Adolfo Suárez Madrid-Barajas en Madrid, seguido do Prat en Barcelona.

A través da rede de estradas do Estado pódese chegar a todos os núcleos de poboación en coche, por pequenos que sexan ou por difícil que sexa a súa ruta.

A rede ferroviaria caracterízase por unha gran interconexión, a través de liñas de alta velocidade (AVE), trens rexionais e trens de proximidade.

As cidades máis importantes teñen redes de transporte subterráneo (metro) moi eficientes que normalmente operan de 6:00 da mañá a 1:30 da madrugada.

Calquera cidade máis ou menos grande tamén ofrece un bo servizo de autobús urbano. O servizo de taxi é o medio de transporte máis cómodo pero tamén máis caro.

No transporte marítimo, o tráfico de pasaxeiros é baixo. As relacións entre ambos lados do estreito de Xibraltar (Alxeciras-Ceuta) e entre as illas ou entre elas e a península son de certa importancia, principalmente nos meses turísticos.

Ligazóns de interese

España logrou transformarse política, social e economicamente en trinta anos. Logrou ser un país avanzado e moderno que superou décadas de illamento e atraso.

España foi tradicionalmente un país agrícola; de feito, aínda é un dos maiores produtores de Europa occidental, pero desde mediados dos anos 50, o crecemento industrial foi rápido e pronto acadou un maior peso que a agricultura na economía do país.

Igual que aconteceu na economía de todos os países europeos, recentemente sufriu unha grave recesión e, a partir de entón, o produto interior bruto comezou a crecer de novo. A iso contribuíron factores coma a caída do prezo do petróleo, a mellora das condicións de financiamento e a depreciación do euro, así como a previsión de crecemento para a zona euro.

O turismo é un dos piares da economía española: España é o terceiro país máis visitado do mundo e o segundo en ingresos económicos provenientes do turismo.

Na situación actual hai melloras en termos de creación de emprego, exportacións e investimento empresarial.

O consumo privado evoluciona máis positivamente do esperado, debido ao impacto da creación de emprego na renda dispoñible dos fogares e á redución da taxa de aforro.

Temos un mercado laboral moi sensible aos cambios, o que indica que o impacto da crise en España é máis profundo que noutras economías desenvolvidas.

A súa situación caracterizouse por manter unha alta taxa de paro estrutural que se viu fortemente aumentada nestes períodos de crise.

A estrutura empresarial de España, desde o punto de vista do emprego, caracterízase por un alto grao de fragmentación nas pequenas unidades empresariais, ata o punto de que oito de cada dez empresas teñen dous ou menos empregados. As porcentaxes máis altas de pequenas empresas atópanse no sector dos servizos, especialmente no comercio. Pola contra, a meirande parte das grandes empresas concéntrase no sector industrial.

O mercado laboral é moi sensible ás variacións do PIB, o que significa que o paro pode flutuar en maior medida que noutras economías desenvolvidas. Os salarios reais son baixos en comparación con outros países similares que nos rodean. A maioría das contratacións son temporais.

Aínda que mellora, o mercado laboral español segue presentando graves problemas estruturais: as altas taxas de paro entre os mozos e os maiores de 50 anos, a alta porcentaxe de parados de longa duración, a alta temporalidade, o baixo nivel de formación (acreditado) orientada ao emprego e o elevado número de mozos desanimados que nin traballan nin estudan.

En liña co conxunto da economía, o mercado laboral experimentou algunha mellora, rompendo a tendencia á destrución de emprego aínda que segue presentando problemas estruturais.

Ligazóns de interese

Desprazamentos e residencia

Os cidadáns do EEE poden circular, residir e traballar libremente en calquera país membro, gozando dos mesmos dereitos que os nacionais do país elixido. Este dereito de libre circulación esténdese tamén aos membros da súa familia, calquera que sexa a súa nacionalidade, baixo certos requisitos.
Polo tanto, por ser nacional dun país membro do EEE, poderá acceder a calquera actividade laboral en España, tanto por conta allea como por conta propia, sen necesidade de solicitar un permiso de traballo, e ter os mesmos dereitos que os nacionais españois en termos de salario, condicións de traballo, acceso á vivenda, formación profesional, seguridade social ou afiliación sindical, con certas excepcións, incluídas no Tratado da Unión Europea, no acceso aos postos de traballo na Administración Pública.
Para entrar en España só é necesario presentar o correspondente documento de identidade ou pasaporte válido. Pode estar tres meses para atopar un traballo ou establecerte por conta propia. Se despois de tres meses aínda non atopa traballo en España, ten dereito a permanecer máis tempo se segue buscando emprego e realmente ten posibilidades de atopalo.

Trámites

Se se establece a residencia en España por un período superior a tres meses, o cidadán deberá solicitar o certificado de rexistro e o membro da familia, a tarxeta de familiar dun cidadán da Unión. Tanto os cidadáns da Unión como os seus familiares poderán obter, cumprindo determinados requisitos, a residencia permanente en España.

Todas as persoas residentes en España teñen a obriga de empadroarse no municipio onde viven. Para realizar este trámite, debe dirixirse ao Concello.
Os familiares dun cidadán comunitario que non teñan a nacionalidade dun país membro poderán residir en España por un período superior a tres meses. Para iso, deben obter unha "tarxeta de residencia de familiar dun cidadán da Unión" a través das Oficinas de Estranxeiros.

Como nacional dun país membro do EEE, poderá acceder a calquera actividade laboral en España, tanto por conta allea como por conta propia, sen necesidade de solicitar un permiso de traballo, e ter os mesmos dereitos que os españois.

Ligazóns de interese

Servizos Públicos de Emprego

Os servizos públicos de emprego españois, tanto o estatal como os das comunidades autónomas, dispoñen dunha rede de oficinas de acceso libre e gratuíto a todos os cidadáns.
Os maiores de 16 anos poden inscribirse nos servizos públicos de emprego presentando o seu documento de identidade ou pasaporte en vigor, sempre que teñan un enderezo.
Os servizos que prestan: estes servizos son ofertas de emprego, orientación e formación profesional, tramitación das prestacións por desemprego, información sobre medidas de fomento do emprego, subvencións e capitalización, traballo por conta propia, etc.

Ligazóns de interese

EURES (Servizos de Emprego Europeos)

EURES é unha rede de cooperación establecida entre a Comisión Europea, os servizos nacionais de emprego dos Estados membros, Noruega, Suíza, Liechtenstein e Islandia e, no caso das zonas fronteirizas, as organizacións que representan aos interlocutores sociais.

Portal web onde se pode consultar a información que afecta á mobilidade e unha base de datos sobre ofertas de traballo, así como a posibilidade de introducir o CV.

Axencias de emprego, empresas de contratación e axencias de traballo temporal

As axencias de emprego son outro intermediario no mercado laboral español. O servizo de emprego estatal e os das comunidades autónomas proporcionaranlle información sobre estas entidades e os servizos que pode obter delas.

Tamén hai empresas especializadas na selección de recursos humanos, que normalmente utilizan anuncios en empresas e redes sociais como formas de atraer candidatos.

As empresas de traballo temporal sempre inclúen as siglas ETT, contratan traballadores directamente e logo transfírenos á empresa usuaria mediante o contrato de posta a disposición. Son especialmente útiles á hora de buscar emprego temporal.

Axencias de Emprego autorizadas

O coñecemento da lingua española é esencial para traballar en España.
Os servizos de emprego españois, estatal e das comunidades autónomas dispoñen dunha rede de oficinas a cuxos servizos poden acceder todos os cidadáns. Cada vez é máis común que as empresas acudan a Internet para difundir as súas ofertas de traballo.

A través do seu sitio web, as empresas danse a coñecer e adoitan ter unha sección de recursos humanos.

Empregue todos os recursos dispoñibles (coñecidos, familiares, prensa, centros de información, asociacións profesionais...), ademais da rede EURES e unha boa dose de imaxinación e creatividade.

Asociacións, colexios profesionais e sindicatos

Outras fontes de información son as asociacións profesionais e os sindicatos. Algunhas profesións en España teñen un Colexio Oficial no que é necesario rexistrarse para exercer a profesión.

Ligazóns de interese

Emprego a través de Internet

Bolsas de Traballo especializadas e/ou por sectores

Empresas de traballo temporal

Ofertas de traballo en medios de comunicación.

Todos os xornais españois teñen unha sección diaria de ofertas de emprego, aínda que é nas edicións do domingo onde se publican máis ofertas de traballo. Tamén as televisións públicas teñen programas específicos de emprego; é coñecido o programa "Aquí hay trabajo", que se emite de luns a venres en La 2 (RTVE).

Nos portais web dos xornais adoitan ter unha ligazón en inglés chamada "Trabaja con nosotros" (Traballa connosco), "Empleo" (Emprego) ou "Careers" (Trabajo) en inglés.

Os xornais en alemán, inglés ou francés publicados nas principais zonas turísticas españolas ofrecen tamén unha lista de ofertas de traballo.

Ligazóns de interese:

Autocandidatura e contactos persoais

Outra forma posible é a candidatura espontánea. Neste caso, o candidato diríxese á empresa mediante unha carta de presentación acompañada do seu CV, aínda que nese momento non teñan aberto un proceso de selección específico.

Os contactos e relacións persoais tamén son moi útiles á hora de buscar un traballo. Se se teñen amigos ou familiares en España, é conveniente mencionar que se está á procura de traballo, xa que moitas vacantes se cobren a través deste tipo de contactos e referencias.

O CV e a carta de presentación

Algunhas empresas ofrecen un modelo de solicitude para acceder aos seus postos de traballo, aínda que a práctica máis estendida é proporcionar o CV acompañado dunha carta de presentación. Isto pódese facer en resposta a unha oferta ou anuncio na prensa e tamén enviando unha candidatura espontánea.

Carta de presentación: Non é un simple trámite, é a tarxeta de visita e a primeira imaxe que se transmite á empresa. A non ser que se indique o contrario, a carta e o CV deben estar escritos en castelán. Escrita a ordenador en formato DIN A-4 e nunha única páxina. Concisa, utilizando unha linguaxe formal. A carta debe estar directamente relacionada co posto de traballo que se solicita. Evite as cartas estándar.
Currículum vitae: Debe estar estruturado, e ser claro e conciso. Recoméndase un máximo de dúas páxinas, en formato DIN A-4. Non é necesario incluír unha fotografía, aínda que para algúns postos pode ser conveniente. Non vai acompañado de títulos e certificados xa que, a non ser que sexan requiridos, estes se achegarán durante a entrevista.

Na maioría dos sitios web dos servizos públicos de emprego de España pódense atopar modelos de CV e consellos para escribilos.

En España, a idade mínima para traballar é 16 anos, aínda que é necesaria unha autorización de pais ou titores ata os 18 anos, a non ser que a persoa estea legalmente emancipada.

Non obstante, prohíbese aos menores de 18 anos realizar traballos nocturnos, horas extra e outras actividades que o Goberno declare insalubres, penosas, nocivas ou perigosas. Excepcionalmente, e previa autorización por escrito da autoridade laboral, os menores de 16 anos poden participar en espectáculos públicos sempre que isto non supoña un perigo para a súa saúde nin para a súa formación.

O contrato de traballo pode formalizarse por escrito ou oralmente; calquera contrato poderá celebrarse a tempo completo ou a tempo parcial (excepto o de formación). Pode celebrarse por un período indefinido (os chamados "contratos fixos") ou por unha duración determinada (os chamados "contratos temporais"). Enténdese que haberá un contrato de traballo cando exista un acordo entre o empresario e o traballador polo que se presten servizos baixo a dirección e organización deste a cambio dunha compensación económica.

O contrato de traballo pode ser indefinido (fixo), ou ter unha duración específica (temporal).

Se non se indica expresamente o contrario no contrato, presúmese que é permanente e a xornada completa.

Pode ser empresario calquera persoa física maior de 18 anos e con capacidade para actuar que contrate un traballador. A capacidade para contratar é para maiores de 18 anos, menores de 18 anos e maiores de 16 anos emancipados legalmente ou co consentimento dos seus pais ou titores, e estranxeiros segundo a lexislación que lles sexa de aplicación.
Existen catro tipos principais de contratos laborais: fixos, temporais, para formación e aprendizaxe e en prácticas. Outras formas de prestación de traballo asalariado son o contrato a tempo parcial, en común e contrato de grupo e a distancia.
Existen unha serie de incentivos para a contratación, especialmente para a indefinida.

Traballo autónomo

En España, un traballador autónomo (que non debe confundirse cun empresario individual) é a persoa física que realiza regular, persoal e directamente unha actividade económica con fins lucrativos, sen estar suxeito a un contrato de traballo, e aínda que finalmente empregue o servizo remunerado doutras persoas. A condición de traballador autónomo asúmese se se posúe a propiedade dun establecemento aberto ao público como propietario, usufrutuario, arrendatario ou outro concepto similar. A condición de traballador autónomo tamén se asume se a persoa é un teletraballador que ten clientes e realiza unha actividade remunerada e se emite facturas formais das súas actividades, xa que é o propietario dunha empresa individual. O propio autónomo é responsable das altas, modificacións e baixas na Seguridade Social; do mesmo xeito, a súa responsabilidade é ilimitada con todos os seus activos presentes e futuros.

Remuneración

Considérase salario a totalidade das percepcións económicas dos traballadores, sen discriminación por razón de sexo, en diñeiro ou en especie, pola prestación profesional dos seus servizos laborais como empregado, tanto se se paga o traballo real, calquera que sexa o forma de remuneración ou os períodos de descanso computables como de traballo. O salario mínimo interprofesional (SMI) establece a cantidade retributiva mínima que percibirá o traballador referíndose á xornada laboral legal. O seu valor fíxase cada ano por real decreto.

Tempo de traballo

A duración do día é a estipulada no contrato de traballo. A duración asinada deberá respectar o límite establecido no convenio colectivo e, en todo caso, o límite máximo de 40 horas semanais en cómputo anual. Diariamente, o traballador non pode ter unha xornada laboral superior a 9 horas, a non ser que por convenio colectivo ou por acordo entre a empresa e os representantes dos traballadores se acorde outro e se respecten os descansos.

Permisos

As vacacións anuais pódense acordar de xeito individual ou colectivo, sen que a súa duración anual poida ser inferior a 30 días, incluídos os sábados e domingos. Tamén hai 12 festivos nacionais e dous locais ao ano. Tamén se ten dereito a 15 días por matrimonio e a 16 semanas ininterrompidas no caso de maternidade, adopción ou acollemento (dúas semanas máis por cada fillo a partir do segundo no caso de parto, adopción ou acollemento múltiples). O pai pode gozar de parte deste período se ambos traballan. Así mesmo, en caso de nacemento, adopción ou acollemento de fillos, os traballadores terán dereito a suspender o contrato por paternidade durante trece días ininterrompidos, prorrogables dous días máis por cada fillo a partir do segundo no caso de parto, adopción ou acollemento múltiple.

Ligazóns de interese

Seguridade Social

A Seguridade Social de España é o principal sistema de protección social do Estado. O seu propósito é garantir unhas prestacións sociais concretas e individualizadas, para afrontar determinadas continxencias que poidan situar a persoa (e a quen depende dela) nunha situación de necesidade. A regulación esencial da Seguridade Social atópase no artigo 41 da Constitución e no o Texto Refundido da Lei Xeral da Seguridade Social (Real Decreto Lexislativo 8/2015).

A Seguridade Social inclúe unha modalidade contributiva, de alcance profesional e financiamento segundo as cotizacións dos afiliados, e unha modalidade non contributiva, de alcance universal e financiamento a cargo das achegas dos Orzamentos Xerais do Estado.

Garante, sempre que se cumpran certos requisitos, aos cidadáns españois e, no seu caso, aos estranxeiros residentes no noso país, un conxunto de beneficios económicos ou asistenciais para anticipar, reparar ou superar determinadas situacións de desgraza ou estados específicos de necesidade como a enfermidade, incapacidade temporal ou invalidez, xubilación ou falecemento dun familiar.

A normativa comunitaria sobre seguridade social aplicarase aos nacionais dun Estado membro da Unión Europea ou do Espazo Económico Europeo, que sexan empregados ou autónomos e que estean ou estivesen suxeitos á lexislación dun ou de varios destes Estados, estudantes, funcionarios e apátridas ou refuxiados residentes no territorio dun dos Estados membro, así como ás súas familias e sobreviventes. En aplicación do Acordo entre a Unión Europea e Suíza sobre a libre circulación de persoas, aplícase tamén aos cidadáns suízos.

Situación, documentación, formularios

En España, os traballadores que desenvolven unha actividade por conta allea están asegurados obrigatoriamente ante a perda dun traballo. As cotizacións para esta cobertura son proporcionadas por empresarios e traballadores.

Prestacións de nivel contributivo

Todos os traballadores por conta allea que teñan períodos de cotización ao réxime xeral da Seguridade Social superiores a 360 días e que perdan total ou parcialmente o seu traballo por causas alleas ao seu control teñen dereito a percibilos.

Prestacións de nivel asistencial e subsidios

Os traballadores que non teñan dereito a prestacións contributivas ou que as esgotasen poden solicitar un subsidio ou unha prestación por desemprego sempre que reúnan algunha das condicións previstas para determinados colectivos especiais (ingresos baixos, familiares dependentes, persoas maiores de 55 anos, etc.).

Exportación da prestación por desemprego

Se está a recibir prestacións por desemprego no seu país ou en calquera outro país do EEE e Suíza, pode exportalas a España ou a outro Estado membro para buscar un traballo durante un período máximo de tres meses, nalgúns casos extensible a outros tres mediante solicitude previa.

Antes de marchar será necesario:

a) Ter estado a disposición do Servizo Público de Emprego do país de orixe durante polo menos catro semanas.

b) Solicitar o formulario U2 e comunicar a data real da súa partida.

Cando chegue a España, deberá rexistrarse como demandante de emprego na oficina do Servizo Público de Emprego que lle corresponda segundo o seu enderezo en España dentro dos sete días seguintes á súa saída do país de orixe. Se traballou en España, é recomendable que, antes de saír do país, solicite o formulario U1 na oficina do Servizo Público de Emprego Estatal, que certifica os períodos cotizados no noso país para que se teñan en conta no cálculo das eventuais prestacións noutro país do Espazo Económico Europeo.

Sanidade

Servizos á cidadanía

A rede básica do sistema público de saúde organízase a través de clínicas de atención primaria chamadas centros de saúde, centros de atención especializada e hospitais. España ten acordos recíprocos de asistencia sanitaria con todos os países da Unión Europea. Os cidadáns destes países terán que solicitar a Tarxeta Sanitaria Europea no seu país para poder ter acceso aos servizos médicos públicos en España.

No sistema público de Seguridade Social, se se precisa un tratamento específico ou o médico de familia remite o paciente ao especialista correspondente. A prestación farmacéutica subministra medicamentos aos usuarios a un custo menor, cunha achega económica por parte do usuario que varía en función da súa situación persoal.

Todos os traballadores, por conta propia e allea, deben ingresar e pagar cotas mensuais á Seguridade Social. Tamén é posible contratar un seguro privado a través dunha sociedade médica privada. Neste caso, non se reembolsan os custos do tratamento, agás nalgúns casos de emerxencia.

En España, as persoas que teñen a condición de asegurado ou beneficiario teñen dereito á protección da saúde e á asistencia sanitaria pública, a través do Sistema Nacional de Saúde.

O Sistema Nacional de Saúde está organizado en dous niveis asistenciais:

A Atención Primaria pon á disposición da poboación unha serie de servizos básicos desde calquera lugar de residencia. Os principais dispositivos de asistencia son os centros de saúde (CAP: Centro de Atención Primaria, CS: Centro de Saúde, Consultorio Médico), onde traballan equipos multidisciplinares formados por médicos de familia, pediatras, persoal de enfermaría e persoal administrativo, e tamén poden ter traballadores sociais, matronas e fisioterapeutas.

A Atención Especializada ofrécese en centros e hospitais especializados, de xeito ambulatorio ou mediante admisión.

O acceso aos servizos de saúde públicos realízase a través da Tarxeta Sanitaria Individual (TSI) emitida por cada servizo de saúde. É o documento que identifica a cada cidadán como usuario en todo o Sistema Nacional de Saúde. Cada comunidade autónoma conta cun servizo de saúde, que é a estrutura administrativa e de xestión que integra todos os centros, servizos e establecementos da propia comunidade, deputacións, concellos e calquera outra administración territorial intracomunitaria.

Abrangue as prestacións e servizos sanitarios de España, que segundo a lei son competencia dos poderes públicos.

A xestión da sanidade pública transfírese ás comunidades autónomas.

Un dos problemas máis importantes que hai que resolver despois da súa chegada ao país é rexistrarse na Axencia Estatal de Administración Tributaria. Lembre traer con vostede a documentación fiscal necesaria do seu país de orixe, así como a proba de ter tramitado todos os asuntos fiscais pendentes antes da súa saída. Cando chegue, non esqueza que quizais necesite abrir unha conta bancaria, e lembre que debe reservar diñeiro suficiente para poder pagar os seus impostos.

As distintas administracións públicas españolas son as encargadas de recadar os ingresos tributarios. Os impostos son os tributos máis importantes e páganse obrigatoriamente sen contraprestación individual. Dentro dos impostos, atopamos impostos directos: Imposto sobre a Renda das Persoas Físicas (IRPF); Imposto sobre a Renda de Non Residentes (IRNR); Imposto sobre o Patrimonio; Imposto sobre Sociedades e Imposto sobre Sucesións e Doazóns, que gravan a capacidade económica, é dicir, a riqueza, e indirectos: Imposto sobre o Valor Engadido (IVE) e Imposto sobre Transmisións Patrimoniais e Actos Xurídicos Documentados (ITP e AXD), que gravan o uso desa riqueza, que todos teñen que pagar por igual ao facer a mesma compra, teñan máis ou menos cartos.

O Imposto sobre a Renda das Persoas Físicas (IRPF) é un dos máis importantes de España. Grava gradualmente (máis ingresos, máis impostos) os ingresos anuais das persoas físicas con residencia habitual no territorio español.

Enténdese que o contribuínte ten a súa residencia habitual en territorio español:

a) Cando permanece máis de 183 días, durante o ano natural, en territorio español. Para determinar este período de estadía, contabilízanse as ausencias esporádicas, a non ser que o contribuínte acredite a súa residencia fiscal noutro país.

b) Cando o núcleo principal ou a base das súas actividades ou intereses económicos resida directa ou indirectamente en España.

c) Presúmese, agás proba en contrario, que o contribuínte ten a súa residencia habitual no territorio español cando, de acordo cos criterios anteriores, o seu cónxuxe non separado legalmente e os fillos menores de idade que dependen del residan habitualmente en España.

Os traballadores estranxeiros desprazados en España e que como tales adquiran a súa residencia fiscal en España poden optar por tributar polo Imposto sobre a Renda de Non Residentes (IRNR), mantendo a condición de contribuíntes polo Imposto sobre a Renda das Persoas Físicas, durante o período impositivo no que se produza o cambio de residencia e durante os seguintes cinco períodos impositivos, cumprindo certos requisitos.

O Imposto sobre o Valor Engadido (IVE) é o imposto indirecto máis importante. Aplícase ao consumo de bens e servizos prestados por empresarios e profesionais. Este imposto ten unha taxa impositiva diferente segundo o produto.

En Canarias aplícase o Imposto Xeral Indirecto de Canarias (IGIC, polas súas siglas en castelán) e en Ceuta e Melilla, o Imposto sobre Produción, Servizos e Importacións en Ceuta e Melilla (IPSI).

Ademais destes impostos estatais, tamén hai outros impostos indirectos que son locais e autonómicos. Aquí están algúns deles:

Imposto sobre Bens Inmobles (IBI), que se debe pagar polo simple feito de posuír unha vivenda.

Imposto sobre Vehículos de Tracción Mecánica (ITVM) ou Imposto de Circulación, que se paga polo simple feito de ter un vehículo (coche, moto, caravana ...) que poida circular por España.

Imposto sobre Actividades Económicas (IAE), que se paga para poder desenvolver unha actividade económica, é dicir, ter unha empresa.

Para evitar a dobre imposición e promover o investimento estranxeiro (estranxeiro en España ou capital español no estranxeiro), existen Convenios de Dobre Imposición (CDI).

O sistema educativo español caracterízase por:

Descentralización: as competencias educativas son compartidas entre a Administración Xeral do Estado (Ministerio de Educación, Cultura e Deporte) e as Administracións das comunidades autónomas (Consellerías ou Departamentos de Educación):

A administración educativa central executa as directrices xerais do Goberno sobre política educativa e regula os elementos ou aspectos básicos do sistema.

As administracións educativas autónomas desenvolven normativas estatais e teñen poderes executivo-administrativos para xestionar o sistema educativo no seu propio territorio.

Autonomía pedagóxica, organizativa e de xestión de recursos dos centros educativos.

Participación da comunidade educativa na organización, goberno, funcionamento e avaliación dos centros.

Estrutura do sistema educativo

No sistema educativo español hai cinco tipos principais: educación infantil, primaria, secundaria, bacharelato e educación superior.

Establécese a educación básica gratuíta e obrigatoria.

A educación en España está regulada polo Ministerio de Educación, pero os gobernos autonómicos son os encargados de xestionar e financiar os centros educativos do seu territorio

A Educación Infantil abrangue ata os 6 anos. Aínda que non é unha etapa educativa obrigatoria, o segundo ciclo da mesma é gratuíto en todos os centros sostidos con fondos públicos (centros públicos e centros privados concertados). Os centros públicos que a imparten chámanse escolas infantís (IE) e os que tamén ofrecen Educación Primaria chámanse colexios de educación infantil e primaria (CEIP).

A educación básica é obrigatoria e gratuíta nos centros sostidos con fondos públicos. Comprende dez anos de escolarización e divídese en dúas etapas:

Educación Primaria, impartida en colexios de educación primaria (CEP). Comprende seis cursos académicos, normalmente realizados entre os 6 e os 12 anos.

Educación Secundaria Obrigatoria (ESO), que se estuda en institutos de educación secundaria (IES) entre os 12 e os 16 anos. Ao final desta etapa, os estudantes reciben a primeira certificación oficial, o título de Graduado en Educación Secundaria Obrigatoria, que lles permite acceder á Educación Secundaria Superior ou ao mundo laboral.

A Educación Secundaria Superior tamén se imparte nos institutos de educación secundaria. Ten unha duración de dous cursos académicos, xeralmente comprendidos entre os 16 e os 18 anos. Ofrece aos estudantes dúas posibilidades: o Bacharelato (rama xeral) e a Formación Profesional de Grao Medio CFGM (rama profesional). Esta última tamén se ofrece nos Centros Integrados de Formación Profesional e nos Centros de Referencia Nacional.

A reforma actual introduce modificacións significativas na Formación Profesional. Entre as reformas do ensino de Formación Profesional está a creación dos ciclos formativos de Formación Profesional Básica, que poden cursar estudantes de entre 15 e 17 anos, entre outros requisitos de acceso establecidos, e o desenvolvemento por parte das administracións educativas da Formación Profesional Dual no eido do sistema educativo.

A Educación Superior comprende estudos universitarios e estudos profesionais. Os estudos universitarios impártense en universidades e a Formación Profesional de Nivel Superior (CFGS), nos mesmos centros que o nivel medio (IES).

A Educación das Persoas Adultas (EPA) abrangue diferentes cursos ofrecidos polas Administracións educativas, laborais e locais que se imparten en centros de natureza moi diferente. O ensino presencial, que leva á obtención de títulos oficiais, ofrécese en centros educativos ordinarios ou específicos para adultos. A EPA está dirixida a persoas maiores de 18 anos e, excepcionalmente, maiores de 16 anos que traballan e non poden ir ao centro educativo no réxime ordinario, ou que son deportistas de alto rendemento.
Ademais deste ensino, o sistema educativo español ofrece os dun réxime especial:

Ensino de Idiomas, impartido nas Escolas Oficiais de Idiomas da (EOI). Os estudantes poden matricularse a partir dos 16 anos.

Ensino Artístico, que inclúe Ensino Elemental de Música e Danza, Ensino Artístico Profesional e Ensino Artístico Superior. Este ensino impártese en diferentes centros específicos, segundo cada tipo e nivel de educación.

Ensino Deportivo, organizado en ciclos formativos de grao medio e superior e impartido nas mesmas institucións que os cursos de Formación Profesional.

Ligazóns de intérés

Recoñecemento de títulos

El reconocimiento de títulos es un trámite que conduce a la autorización para el ejercicio de una profesión en el país de destino. Para obtener dicho reconocimiento, la profesión debe estar regulada cuyo ejercicio está legalmente supeditado a la posesión de determinadas cualificaciones profesionales, reconocidas oficialmente. Más información.

Existe unha directiva comunitaria (Directiva 2005 / 36 /CE) que regula o recoñecemento das cualificacións profesionais. Cada país ha de ter un punto de contacto e un órgano encargado de facilitar o recoñecemento das cualificacións profesionais entre os distintos países da Unión Europea.

El Ministerio de Educación, a través de la Subdirección General de Títulos y Reconocimiento de Cualificaciones, es el órgano coordinador en España de la aplicación de la directiva sobre reconocimiento de títulos:

Centro NARIC ESPAÑA Ministerio de Educación, Cultura e Deporte
C/ Torrelaguna, 58 - 2 ª planta 28027 Madrid
Tel.: + 34 91 506 55 93
Correo electrónico: naric@mecd.es

A solicitude de recoñecemento realizarase ante o órgano correspondente da administración do Estado, no caso de títulos universitarios, ou da comunidade autónoma na que se quere exercer a ocupación, no caso de títulos non universitarios. 

As distintas profesións e os órganos ante os que hai que solicitar o recoñecemento profesional veñen recollidos no Anexo X do RD 1837 / 2008 , que incorpora ao ordenamento xurídico español a directiva 2005 / 36 /CE. 

A homologación outorga ao título estranxeiro, desde a data en que sexa concedida e expídase a correspondente credencial, os mesmos efectos do título ou grao académico español co cal se homologa, en todo o territorio nacional, de acordo con a normativa vixente. 

A validación: é o recoñecemento oficial da validez, a efectos académicos, de estudos superiores realizados no estranxeiro, finalizasen ou non coa obtención dun título, respecto de estudos universitarios españois parciais que permitan proseguir este estudos nunha Universidade española.

Ligazóns de interese

Embaixadas europeas en España

Antes de ir a España a buscar un traballo ou para unha entrevista de selección, hai algúns documentos que non debe esquecer:

  • Pasaporte ou documento de identidade válido da UE/EEE.
  • Currículum vitae traducido, cartas de presentación e de referencia de traballos anteriores, fotocopia de títulos académicos e cursos. O currículo e a carta de presentación deben conservarse en formato electrónico para que poidan actualizarse e/ou modificarse.
  • Tarxeta Sanitaria Europea emitida pola Seguridade Social do seu país (modelo E-100)
  • Formulario de cotizacións realizadas (U1 ou E301), se procede.
  • Formulario de exportación de prestacións (U2 ou E-303), se procede.
  • Fotocopia do certificado de nacemento e certificado de familia.
  • Tradución xurada do título, no seu caso.
  • Outros permisos e licenzas que considere apropiados, por exemplo, un permiso de conducir.

Antes de aceptar un traballo, comprobe se:

  • Comprende os termos e condicións do contrato de traballo. É importante asegurarse de quen paga os gastos de viaxe e aloxamento: vostede ou o empresario.
  • Coñece a forma de pagamento e a frecuencia do salario.
  • Ten aloxamento en España.
  • Ten unha cobertura sanitaria adecuada.
  • Dispón de fondos suficientes ata recibir o seu primeiro salario ou volver á casa se fose necesario.

Antes de volver é importante que:

  • Solicite na súa oficina de emprego o documento U1 ou E-301 que certifique as súas cotizacións en España, con vistas ás futuras prestacións ás que puidese ter dereito.
  • Comprobe que garda toda a documentación persoal que acredite a súa relación laboral en España (contrato de traballo, nóminas, etc ...).
  • Resolva a súa situación fiscal na Axencia Tributaria.