Aínda que a historia lembrábao como home metódico e cumpridor, transcorrera un bo intre desde a inauguración do conclave e o gardián da porta seguía sen anunciar a súa chegada. Fíxoo con corenta minutos de atraso. Entrou no salón, con sixilo, pretendendo pasar desapercibido, pero todos os convocados foron conscientes de que Adam Smith non era ese escocés puntual que pasara á historia, ademais de por a súa sabedoría, pola súa rectitud e rigorosidade. O demo volveu confirmar que as biografías dos grandes personaxes adoitan ocultar os seus defectos e que a do prestixioso A. Smith non fora unha excepción. 

O protocolario discurso de benvida debeuse recompor para que o pai da man invisible do mercado comprendese os motivos da súa resurrección e o que Deus esperaba del. Non era fácil explicar que se fixo a segunda excepción na historia, coa finalidade de obter algo case tan milagroso como recuperar a vida de Lázaro despois da súa morte. Mesmo se decidiu baixar a temperatura ambiental do inferno coa intención de conseguir o máximo confort dos convocados. Non se trataba de engadir problemas que dificultasen a fluída circulación das mellores ideas da historia, saídas das mentes máis brillantes que dera a humanidade. Nada se deixou ao azar. Ata unha estudada decoración trasnoitada, que evocaba aos vellos concilios de séculos atrás, pretendía non sobresaltar aos resucitados. Só permitíronse a licenza de colocar un letreiro, alimentado por enerxía calorífica, que presidía a sala coa lema “Polo pleno emprego universal”, escrito no catorce idiomas que falaban os ilustres convocados.

Tampouco resultou fácil solucionar ese problema, o poliglotismo do evento. Nas bases de datos non era posible achar ningún individuo capaz de exercer como tradutor simultáneo en todos os idiomas que se falarían alí dentro. Mesmo, para dificultar o asunto, algúns relatorios desenvolveríanse en linguas xa mortas, como o latín ou o copto. Podíanse atopar miles de clasificacións para ponderar o grao de maldade dos pecadores ou o nivel de bondade dos inocentes, pero ninguén reparara en que a ventura ou malicia puidese relacionarse coa poliglotía. Afortunadamente, un vello anxo, tamén caído en desgraza, lembrou que alá polo 1356 ano unha dama culta e viaxeira chegou a dominar case todas as linguas coñecidas no mundo. Divos tamén a resucitou para que cumprise con ese labor.    

Estamos no 2100 ano e aínda quedaba por resolver un dos poucos problemas que a humanidade non conseguira solucionar. Miles de economistas, pensadores, filósofos, políticos e académicos trataran o asunto, sen que ningún deles puidese sinalar un país no que toda a súa poboación traballase e percibise uns ingresos dignos, de forma permanente, a salvo dos caprichosos ciclos económicos. Millóns de libros, miles de revistas especializadas e centos de cadernos sobre o mercado de traballo abordaran o tema, sen que ningún deles dese coa pedra filosofal que convertese a actividade produtiva nun ininterrompido maná de emprego, ben remunerado e sen exclusións. É certo que algúns países, poucos e privilexiados, conseguiran a taxa natural de desemprego, pero Deus pretendía que o problema da falta de traballo desaparecese, para sempre, de todos os recunchos do universo.   

Por estraño que poida parecer, a cuestión non tiña ningunha motivación altruísta. Tratábase de puro pragmatismo que pretendía liquidar os perigosos vaivéns que facían cambalear o seu reinado. Lamentablemente, facía séculos que se prohibiron as fogueiras para herejes, e a ausencia do medo favorecía as reivindicacións, provocando un clima conflitivo que facía tremer os sólidos cimentos da eterna paz divina. Destapáronse algúns comportamentos xeneralizados e non atallados con determinación que abriran un debate sobre unha existencia incuestionada desde facía dous milenios. O último século fora nefasto, un quebradizo de cabeza para un Deus medorento da proximidade do seu final, se non ofrecía á humanidade unha demostración da súa sabedoría, dando solución a problemas irresolubles ao longo da historia. Era imprescindible unha proba de fe para manter un reinado que xa non parecía ser tan eterno. 

Con esa pretensión, resucitou aos mellores pensadores da humanidade e reuniunos nun conclave secreto para que, entre todos, descubrísenlle a solución a un dos problemas que a civilización non conseguira resolver. Liberais e intervencionistas, empíricos e teóricos, filósofos e pragmáticos foron citados con esa única misión, antes de ser devoltos ao seu merecido descanso eterno. Marx, Keynes, Hume, Kant, Engels e outros moitos expertos, entre os que se atopaba o impuntual A. Smith, foron convocados para facilitar a Deus ese milagre, en forma de elixir, que convertese a ruda pedra da economía no prezado ouro do emprego. Poder anunciar ao catro ventos que Deus dera coa solución para toda a humanidade, que o problema do paro desaparecera para sempre da face da terra, garantíalle polo menos outro milenio de existencia indiscutible.

O demo actuaría como moderador e, sobre todo, contrastaría os resultados prácticos de cada teoría sobre a realidade. Xogaba con vantaxe. Dispuña dunha baza da que carecían o resto de conferenciantes. A súa inmortalidade permitíalle coñecer o que os resucitados descoñecían. Os resultados reais da aplicación de cada teoría sobre o terreo non admitían discusións e era imposible rebater as súas argumentacións. Cada vez que Marx ou algún dos seus correlixionarios abría a boca para encomiar os seus principios planificadores, o demo tapáballa pondo exemplos de países onde as súas teorías só trouxeron miseria e atraso. Keynes e Smith formaban parella á hora de defender postulados parecidos como a panacea para o problema, pero o demo dicíalles que nin un só dos países nos que se aplicaron as súas teorías liberais había conseguido o pretendido. 

A tarefa, que non parecía fácil desde a súa concepción, complicábase con cada sesión. Os longos e tediosos debates orixinaban encarnizadas controversias que convertían as teses en irreconciliables posicións persoais. Coma se fosen cangrexos, cada sesión supuña un retroceso porque a maioría dos postulantes se enrocaba nas virtudes da súa teoría, creando un ambiente pouco conciliador. O demo tiña que morderse a lingua e tirar de prudencia ao contrastar a rotundidade dalgunhas afirmacións cos resultados da súa aplicación práctica. Tras unha semana de debates interminables, comparando a evolución histórica e a situación actual de Grecia, comprendeu que convocar a Sócrates e a Platón quizá fora un erro, pero despois de analizar a realidade da Italia e Exipto actuais, coas formulacións e as épocas douradas que viviron os Plinios de Lombardía e a Hipatia de Alexandría, concluíu que sería demasiado inxusto se reprendía a uns e non o facía con todos.          

Deus recibía as actas das reunións e comprendía que, con esa metodoloxía, era imposible o avance. O tempo xogaba na súa contra. Cada día afloraban novos casos de pederastia que facían minar a confianza na Igrexa e a nova achega divina para conseguir o mundo perfecto, con pleno emprego eterno, era máis perentorio, case urxente. Marcoulle o prazo improrrogable dun ano para que lle facilitase a solución. Entre tanto, podía prescindir de actas que lle explicaban o que acontecía nesas soporíferas reunións. A maldita burocracia chegara ata o inferno, cento cincuenta anos despois, para non volver solucionar nada. 

Chegou o día. Lucifer foi chamado ao Ceo. Cacheárono convenientemente antes de acceder. Escoltado por catro anxos custodios da seguridade divina, atravesou as portas do despacho celestial. Levaba o rabo aceso e as mans nos petos. Non sentía responsable do fracaso da misión. Foron incapaces de darche a solución e podes devolvelos ao sitio do que os sacaches, díxolle. Divos non ocultou o seu malestar. Incrédulo, lanzou varias preguntas que non recibiron resposta. No seu descargo, o demo fíxolle saber que chegara á conclusión de que quizá non existía a receita máxica que pretendía. Aseguroulle que os conferenciantes se aplicaron no seu labor, que ningún se mostrou remiso a dar o mellor de si, pero quizá estaban a tentar solucionar un imposible. Non hai nada imposible para Min, afeoulle Deus. Volves ás andadas e iso preocúpame. Pensaba que che estabas arrepentindo do teu pasado comportamento, pero vexo que insistes en complicarme a existencia. O demo, como demostración da súa boa vontade e o seu propósito de emenda, propúxolle que, xa que parecía unha cuestión case imposible, que o paro seguiría sendo un problema case irresoluble, considerase a obriga universal de implantar unha protección social potente, de tal forma que o desemprego fose un dereito esencial e ben financiado. Non quixo molestar a Deus pero, dada a evidencia do problema, o máis intelixente era limitar o impacto dos efectos.   

Con esa declaración de frustración, Deus sentiu as primeiras sacudidas. Non poder facilitar a fórmula divina creáballe o problema engadido de revelar a súa humanidade. Deixaba ao descuberto a súa vulnerabilidade porque tamén para o Ceo existían, a partir dese momento, os imposibles. Recoñeceu que fora un tanto iluso. Cometera o maior erro da súa existencia, pondo mesmo dúbidas sobre o seu don divino da infalibilidad. Pero non caería só. O demo recibiu a súa carta de despedimento e pasou a formar parte da eterna e irresoluble lista do paro. Os históricos sabios regresaron ás súas tumbas. Miles de estudiosos e investigadores seguiron escribindo sobre o emprego, continuáronse editando cadernos sobre o mercado do traballo, liberais e intervencionistas continuaron cos seus soflamas, mentres os políticos tentaban pór remedios para que o desemprego non fose un problema que fixese inhabitable o planeta. O mundo volveu asumir o encanto desafiante da súa imperfección.